محققان در دانشگاه ملی اوک ریج موفق به ساخت نانوکریستالی شده اند که ما را در داشتن هوایی پاک تر کمک می کنند. نانوکریستال درست مانند یک کاتالیزور عمل می کند، هنگامی که دی اکسید کربن هوا بر روی این نانوکریستال که دارای کادمیوم، سیلینیوم و ایدیوم است می نشیند، یک الکترون به دی اکسید کربن می دهد تا در مجاورت سایر اجزای دود واکنش نشان دهد و بی ضرر شود. اگر فیلترهای متشکل از این نانوکریستال ها را بتوان با قیمت مناسب تری ساخت و آنها را در دودکش ها نصب کرد می توان تا حد زیادی از انتشار و خروج دی اکسید کربن در هوا جلوگیری کرد.
ذره معلق مضرر دیگری که دانشمندان امیدوارند تا با استفاده از نانوکریستال بتوانند آنرا خنثی و یا از بین ببرند، بخار جیوه است. تجهیزاتی که با زغال سنگ کار می کنند از مهمترین عوامل تولید بخار جیوه و انتشار آن در هوا هستند. یک روش جلوگیری از انتشار جیوه، استفاده از نانوکریستال های اکسید تیتانیوم است که بخار جیوه را می توانند به اکسید جیوه جامد تبدیل نمایند.
اگر تاکنون در ترافیک در مجاورت اگزوز و یا دود اتوبوس و یا یک کامیون قرار گرفته باشید حتما اکسید نیتروژن را استشمام کرده اید. موتورهای دیزلی (گازوئیل سوز) از جمله مهمترین منابع آلوده کننده هوا با اکسیدهای نیتروژن می باشند
منبع:http://www.hamed2009.blogfa.com
یک حفره سیاه فضایی، جسمی است که سرعت گریز آن بیشتر از سرعت نور باشد. سرعت گریز، به حداقل سرعتی گفته میشود که یک جسم باید دارا باشد تا بتواند از جاذبه جسم دیگری بگریزد. برای گریز از نیروی جاذبه زمین، سرعت یک جسم باید به بیش از 40،000 کیلومتر در ساعت برسد. اما برای گریز از حفرة سیاه، سرعت جسم باید به بیش از سرعت نور که حدود 300،000 کیلومتر در ثانیه است برسد، یعنی سرعت آن، بیش از یک میلیارد و هشتاد میلیون کیلومتر در ساعت باشد.
برای رسیدن به چنین سرعتی، بطور طبیعی، یک مشکل وجود دارد، و آن این است که فقط نور چنین سرعتی دارد. چیزهایی که مثل انسان و سفینة فضائی از ماده ساخته شده اند، حتی نمی توانند حدود آن سرعت را داشته باشند. به همین دلیل، هیچ چیزی نمی تواند از حفره سیاه بگریزد. اگر نور نتواند از حفره سیاه بگریزد، این بدین معنی است که ما قادر به دیدن آن نخواهیم بود و در نتیجه، نمی توانیم بفهمیم که چه چیزی در حفره سیاه اتفاق میافتد. در حقیقت عقاید ما در مورد حفرههای سیاه از تئوری کلی نسبیت آلبرت انیشتین منشاء میگیرد. برای دانشمندان مسلم است که داخل یک حفره سیاه فعل و انفعالات فیزیکی ناشناخته زیادی انجام میگیرد.
حفرههای سیاه بازمانده از ستارگان عظیمی هستند که سوختشان به اتمام رسیده و به اصطلاح مرده اند. البته، فقط ستارگانی که حجم آنها بیش از سه برابر خورشید خودمان است، حفرههای سیاه بوجود میآورند. بعضی از این ستارگان عظیم، منفجر شده و بصورت یک "سوپر نوا"ی درخشان در میآیند. بعضی سوپر نواها، بطور کامل منفجر شده و چیزی از خود باقی نمی گذارند. اما بعضی دیگر در مرکز خودشان فرو میریزند و همه مواد در آنها با هم محکم برخورد کرده و به هم می چسبند. بستگی به اینکه مرکز آنها چقدر عظیم و حجیم باشد، سوپر نواها تبدیل به نوترون شده و یا تبدیل به حفرههای سیاه میشوند.
به این خاطر که ما نمیتوانیم خود حفرههای سیاه را ببینیم، ممکن است فکر کنیم که پیدا کردن آنها غیر ممکن است. اما به کمک فنآوریهای ستاره شناسی، اولین آنها در سال 1972 میلادی کشف شد. نام این حفره Cyghus x-1 و متعلق به کهکشان راه شیری است. با وجود اینکه خود حفرههای سیاه دیده نمیشوند، اما تاثیر قوة جاذبه عظیم آنها بر ستارههای نزدیکشان را میتوان بررسی کرد. همیشه یک ستاره، با سوپر نوا جفت میشود و گازهای حاصل از آن ستاره بصورت مارپیچ به داخل سوپر نوا بلعیده میشوند. حرکت مارپیچی گازها، تصویر یک حفره سیاه را در مرکز سوپر نوا بوجود میآورد و بدین جهت است که آن را حفره سیاه مینامند.
منبع:http://www.mrh.ir/content-183.html
یکی ازپژوهشگران پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران با به کارگیری فنآوری نانو موفق به فرمول بندی مختلفی از کامپوزیتهای الاستومری پلی یورتان بر پایه خاک رس شد.
محققان آمریکایی روشی برای مطالعه نواقص سطح نانوذرات یافتهاند؛ تصور بر این است که این نواقص برای فعالیت کاتالیزوری بسیار مهم هستند.
نانوذرات فلزی در بسیاری از فعالیتهای کاتالیزوری، از جمله مبدلهای مورد استفاده در خودرو اهمیت به سزایی دارند. برای توسعه این کاتالیزورها باید بدانیم در سطح اتمی آنها چه اتفاقی میافتد. میگل خوزه یاکامن و همکارانش در دانشگاه تگزاس در اوستین دریافتهاند که با استفاده از روشهای میکروسکوپی و مدلسازی رایانهای میتوانند نسبت به قبل، جزئیات بسیار بیشتری از نواقص سطح نانوذرات به دست آورند.
در این روش از TEM تصحیح شده عدم انطباق کانونی، که از یک نرمافزار برای تصحیح اعوجاجهای ایجاد شده توسط لنز میکروسکوپ بهره میبرد، استفاده میشود. این کار امکان تصویربرداری از اتمها در شرایط غیرمعمول (مثلاً در نواقص سطحی) را فراهم می آورد که با استفاده از TEM معمولی امکانپذیر نیست.
این گروه پژوهشی از روش خود برای مطالعه نانوذره طلا-پالادیوم استفاده کرده و مشاهده نمودند که نه تنها این نانوذره یک تکبلور است، بلکه از سه لایه کروی مجزا با نسبتهای متفاوت از این دو فلز تشکیل شده است. آنها همچنین دانسیته الکترونی را در طول محورهای مختلف اطراف این نانوذره به دست آوردند. این پژوهشگران با مقایسه این دادهها با مدلسازی رایانهای دریافتند که این نانوذره دارای پستی و بلندی، گوشه، و پیچ و تاب روی سطح خود میباشد. خوزه میگوید مطالعات آنها نشان میدهد که «سطح این ذره در مقیاس اتمی نسبتاً ناهموار است». او میافزاید به احتمال زیاد سطح پلهای این ذره نقش بسیار مهمی در فعالیت کاتالیزوری آن ایفا میکند.
دیوید کوکاین استاد شیمی مواد در دانشگاه آکسفورد انگلیس درباره این پژوهش بسیار هیجانزده شده و میگوید : «این کار قابلیت بسیار بالای TEM تصحیح شده عدم انطباق کانونی را برای مطالعه ساختارهای نانومادهای پیچیده و از نظر فنی، مهم را نشان میدهد».
لوئیس لیز مارتین، متخصص نانوذرات از دانشگاه ویگو در اسپانیا این نظر را تأیید کرده و میگوید: «این کار یک پیشرفت عمده در زمینه استفاده از میکروسکوپی الکترونی برای مطالعه نانوذرات به شمار میآید».
محققان سوئدی و ژاپنی موفق به ساخت نوع جدیدی کاغذ شده اند که در صورت کشیده شدن مقاومتی در حد ورقهای آهن دارد. این ماده جدید که نانو کاغذ سلولزی نامیده شده است از ذرات بسیار ریز سلولز ساخته میشود و امکان افزایش کاربردهای کاغذ بهعنوان مادهای جهت ساخت و ساز و موارد دیگر را فراهم می کند.
در این مطالعه گزارش شده که سلولز بهعنوان مادهای که بطور گسترده از منابع گیاهی به دست میآید این قابلیت را دارا است که جهت استفاده در کامپوزیتها و نیز سایر محصولات بهعنوان ماده ای سبک ومحکم استفاده شود. اگر چه کامپوزیتهای مبتنی بر سلولز دارای استحکام بالایی هستند اما محصولات موجود در صورت کشیدن، شکننده و قابل از هم گسیختن هستندکه با انجام این مطالعه راه حل مناسبی جهت رفع این شکل ارائه گردیده است.
جهت این منظور خمیر چوب بایستی در مجاورت مواد شیمیایی خاصی قرار گیرد تا نانو کاغذهای سلولزی تولید گردند. این مطالعه نشان داد که نیروی کشش این محصول جدید یا بهعبارتی مقاومت آن در برابر پاره شدن از ورق آهن نیز بیشتر است. حتی امکان تنظیم قدرت کاغذ با تغییر ساختار درونی آن نیز وجود دارد.
نتایج این مطالعه در مجله ACS Biomacromoleculs منتشر شده است.
نانو کامپوزیت ها
با توجه به این که تایر یکی از قطعاتی است که در صنعت و مهندسی نقش استراتژیک و بسیار مهمی دارد، در کشورمان فعالیت های گسترده ای برای تاسیس کارخانجات جدید تایرسازی و توسعه آنها درحال پیگیری و انجام است.
بنابراین پروژه های تحقیقاتی متعددی در جهت ارتقای خواص و ویژگی های کنونی تایرهایی که مورد استفاده قرار می گیرند ، تعریف و اجرا شده است تا بتوان در آینده ای نه چندان دور از این دستاوردها در ساخت تایر استفاده کرد.
با موفقیت محققان پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی کشور در تولید نانوتایر، کشور ایران به عنوان تنها قدرت خاورمیانه و آسیا در عرصه طراحی و ساخت تایرهای نوین با استفاده از فناوری نانوشناخته شد و به این ترتیب همگام با دیگر تولیدکنندگان بزرگ تایر در سراسر دنیا، در آینده ای نزدیک با بهره گیری از فناوری نانو، تولید تایرهایی با خواص مکانیکی و دینامیکی بالا را آغاز خواهد کرد.
استفاده از این فناوری در حضور صنعت خودروسازی ایران در بازارهای جهانی بسیار تاثیرگذار خواهد بود.
مواد و توسعه آنها از پایه های تمدن بشری به شمار می آیند و به همین علت دوره های تاریخی را به نام مواد نامگذاری کرده اند. ما هم اکنون در عصر کربن زندگی می کنیم.
این در حالی است که بدون شناخت یک ماده جدید، از طریق بهینه سازی و ترکیب مواد نیز می توان قدم در عرصه های نوین گذاشت.
دستیابی به فناوری نانو می تواند مقدمه ای بر ایجاد تغییراتی شگرف و جدید در مواد کامپوزیتی باشد.
کامپوزیت ها ترکیباتی هستند که از چند ماده متمایز که اجزای آن به آسانی از یکدیگر تشخیص داده می شوند، ساخته شده اند. هدف از ایجاد کامپوزیت دستیابی به ماده ای ترکیبی با خواص و ویژگی های مورد نظر است.
نانو کامپوزیت ها نیز کامپوزیت هایی هستند که در مقیاس نانوساخته می شوند. این مواد در دو مرحله تشکیل می شوند. در مرحله اول ساختاری بلوری در ابعاد نانو ساخته می شود که زمینه یا ماتریس کامپوزیت محسوب می شود. ماده زمینه ممکن است از جنس پلیمر، فلز یا سرامیک باشد. در مرحله دوم ذراتی در مقیاس نانو به عنوان تقویت کننده برای استحکام ، مقاومت ، هدایت الکتریکی و... به ماده زمینه افزوده می شود. کامپوزیت های پلیمری به علت خواصی مانند استحکام ، سختی و پایداری حرارتی و ابعادی در ساخت هواپیماها مورد توجه قرار گرفته اند. با توسعه فناوری نانو، کاربرد کامپوزیت های پلیمری نیز گسترش خواهد یافت.
پلیمرها با استفاده از موادآلی یا معدنی تقویت می شوند. ذرات و الیاف با توجه به ساختارشان سبب ایجاد استحکام می شوند و ماده زمینه پلیمری با چسبیدن به موادمعدنی ، نیروهای اعمال شده به کامپوزیت را به طور یکنواخت به ماده تقویت کننده منتقل می کند و در نتیجه سبب ایجاد تغییر در میزان سختی ، شفافیت و تخلخل ماده درون کامپوزیت می شود. این ماده پلیمری می تواند سطح ماده تقویت کننده را از آسیب دور کند و ذرات را به گونه ای در کنار هم قرار دهد تا از ایجاد و گسترش هرگونه ترک یا شکاف در کامپوزیت جلوگیری شود. تبدیل کامپوزیت به نانو کامپوزیت سبب افزایش بازده استحکامی آن خواهد شد. در نانو کامپوزیت ها از مقادیر کمی ذرات نانومتری استفاده می شود. این ذرات علاوه بر افزایش استحکام پلیمرها، وزن آنها را نیز کاهش می دهند. به گفته دکتر محمد کرابی از محققان پژوهشکده پلیمر و پتروشیمی ایران و مجری این طرح امروزه مواد تقویت کننده در مقیاس نانو تولید و برای به کارگیری در آمیزه های لاستیکی اصلاح شده اند بنابراین امکان بررسی تقویت کنندگی این دسته از مواد در ترکیبات لاستیکی امکان پذیر است و می بایست نقش مواد نانو در ترکیبات لاستیکی و همچنین تایرها را به طور کامل مورد بررسی قرار داد. با توجه به احداث کارخانجات جدید تایرسازی و همچنین طرح توسعه اکثر تولیدکنندگان تایر به نظر می رسد دستیابی به فناوری نانو در ساخت تایر که قطعه ای استراتژیک و مهندسی محسوب می شود دارای اهمیت بسیار زیادی است و چه بسا در آینده ای نه چندان دور بدون استفاده از فناوری نانو ، تولیدکنندگان تایر در ایران با مشکلات اساسی در میدان رقابت جهانی مواجه خواهند شد.
اصلاح ترکیبات لاستیکی
تخلیه آب از زیر تایر |
نانو ذراتی از جنس خاک رس
منبع:ستاد توسعه فناوری نانو