بنام خداوند رزاق ...
حضرت ابراهیم (ع ) تا مهمان بر سر سفره اش نمی نشست، غذا نمی خورد. یک روز پیرمردی را پیدا کرد و از او خواست که امروز بیا منزل من برویم و با هم غذا بخوریم. پیرمرد دعوت ابراهیم را قبول کرد و به خانه آن حضرت آمد. ابراهیم - ص - فرمود سفره گستردند و چون اول باید میزبان دست به طعام دراز کند، حضرت خلیل بسم الله الرحمان الرحیم گفت و دست به طعام دراز کرد، اما آن پیرمرد بدون این که نام خدا را ببرد شروع به خوردن طعام نمود.
ابراهیم فهمید که پیرمرد کافر است، روی خود را ترش کرد؛ یعنی اگر از اول می دانستم کافر هستی دعوتت نمی کردم. پیرمرد هم غذا نخورد بر شتر خود سوار شده و به مقصد خود روانه شد.
خطاب رسید: ای ابراهیم ! بهترین نعمتها که جان است به این پیر دادم و صد سال است او را با آن که بر من کافر است روزی می دهم، تو یک لقمه نان از او دریغ داشتی ؟ برو و او را بیاور و از او عذر بخواه تا با تو غذا بخورد. ای ابراهیم ! بسیار زشت و قبیح است که انسان رفتاری کند که مهمان غذا نخورده از سر سفره رنجیده برخیزد و برود. ابراهیم (ع ) به دنبال آن پیر گبر رفت و از او عذر خواهی کرد و گفت: بیا برویم، من گرسنه ام تا تو نیایی غذا نمی خورم، می خواهی بسم الله بگو می خواهی نگو. پیرمرد پرسید: تو اول مرا راندی، چه باعث شد که آمدی و مرا بدین حال به منزل آوردی و عذر خواهی می کنی ؟
ابراهیم (ع ) گفت: خدای تعالی مرا عتاب کرد و درباره تو فرمود: من صد سال است او را روزی داده ام و باز می دهم، تو یک ساعت تحمل او را نداشتی و او را رنجانیدی ؟ برو او را راضی کن و از او عذر بخواه و او را به منزل بیاور و از او توقع بسم الله گفتن نداشته باش. پیرمرد اشکش جاری شد و گفت: عجب ! آیا خدا اینگونه با من معامله می کند؟! ای ابراهیم دینت را بر من عرضه کن. آن پیرمرد توبه کرد و خداپرست و موحد شد .
