شیمیدانان در دانشگاه کُنِکتیکِت راهی برای افزایش شدید راندمان لومینسانس نانولوله‌های کربنی تک‌جداره کشف کرده‌اند. این کشف می‌تواند کاربردهای مهمی در تصویربرداری پزشکی و دیگر زمینه‌ها داشته باشد. افزایش راندمان لومینسانس نانولوله‌های کربنی ممکن است روزی این امکان را برای پزشکان فراهم کند که نانولوله‌های میکروسکوپی را برا ی شناسایی تومور‌ها، انسداد سرخرگ‌ها و دیگر مشکل‌های درونی، به بدن بیمارها تزریق کند.

دانشمندان به جای به‌کارگیری توان بالقوه پرتوهای مضر X یا استفاده از رنگدانه‌های رادیواکتیو، می‌توانند به سادگی از یک نور مادون‌قرمز استفاده کنند. این نور مادون‌قرمز لومینسانسِ نانولوله‌ها را در نواحی از بدن که مشکل دارند، با قدرت تفکیک بسیار بالا آشکار می‌کند.

اگرچه کربن در کاربردهای متنوعی استفاده می‌شود، اما دانشمندان زمان طولانی است که درگیر مشکل محدودیت عنصری کربن در انتشار نور هستند. در بهترین حالت دانشمندان با نانولوله‌های کربنی غوطه‌ور در محلول توانسته‌اند که راندمان لومینسانسِ نانولوله‌ها را به نیم درصد برسانند که در مقایسه با دیگر مواد از قبیل نقاط کوانتومی و میله‌های کوانتومی، بسیار کم است.

این محققان با پیچاندن یک آستین شیمیایی گرداگرد یک نانولوله کربنی تک‌جداره، قادر به کاهش نقایص بیرونی شده‌اند که بوسیله جذب شیمیایی مولکول‌های اکسیژن بوجود می‌آیند. برای درک بهتر، تصور کنید که یک لوله‌ی کوچک داخل یک لوله با قطر اندکی بزرگ‌تر، سُر می‌خورد. آنچه بیشتر جلب توجه می‌کند این حقیقت است که در این حالت لوله‌بزرگ‌تر سخت‌تر از لوله کوچک‌تر(نانولوله‌ کربنی) نیست، اما یک آستین شیمیایی متشکل از مشتقات سنتزی فلاوین(یک ماده‌ی مشابه ویتامین B2)، تشکیل می‌دهد که راندمان لومینسانس نانولوله‌ها را به شدت تقویت می‌کند. طبق گفته این محققان برا ی اولین بار است که یک نانولوله با راندمان لومینسانس حدود 20 درصد نورافشانی می‌کند.

این محققان نتایج خود را در مجله‌ی Science منتشر کرده‌اند.