کوچک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم !
کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود
کاش همون کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود !!
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد
ودل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
سکوت پر بهتر از فریاد توخالیست ! 
سکوتی را که یک نفر بفهمد بهتر از هزار فریادی که هیچکس نفهمد !! 
سکوتی که سرشار از ناگفته هاست
ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد !!
دنیا را ببین..................
بچه که بودیم از آسمان باران می آمد
بزرگ که شدیم از چشمهایمان اشک می آید !
بچه که بودیم همه چشم های خیسمونو میدیدن
بزرگ که شدیم هیچکس نمیبینه !
بچه که بودیم تو جمع گریه میکردیم
بزرگ شدیم تو ی خلوت اشک میریزیم ! 
بچه که بودیم راحت دلمون نمی شکست
بزرگ که شدیم خیلی آسون دلمون میشکنه ! 
بچه که بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم
بزرگ که شدیم ؛ بعضی ها رو هیچی ! بعضی ها رو کم ! و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم ! 
بچه که بودیم قضاوت نمیکردیم و همه یکسان بودن
بزرک که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که اندازه ی دوست داشتنمون تغییر کنه !! 
کاش هنوز هم همه رو به اندازه ی همون 10 تای بچگی دوست داشتیم !! 
بچه که بودیم اگر با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعد از یادمون می رفت
بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو ذهنمون میمونه وآشتی نمیکنیم !! 
بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سر گرم میشدیم اما بزرگ که شدیم 100 تا کلاف نخ هم سرگرممون نمیکنه ! 
بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم !
بچه که بودیم دردو دلهامونو به هزار ناله میگفتیم ...همه میفهمیدن
بزرگ که شدیم دردو دل را به صد زبان میگوییم هیچکس نمیفهمد !!!
بچه که بودیم دوستیامون تا نداشت
بزرگ که شدیم همه ی دوستیامون تا داره
بچه که بودیم بچه بودیم
بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم !! 


شاید به روی خودمون نیاریم ولی همیشه ذهنمون پر از این آرزوهاست که:

ای کاش هیچ وقت بزرگ نمیشدیم و هنوزم تو عالم بچگی بودیم !